Όρος παρεξηγημένος και ερμηνευόμενος κατά το δοκούν, που χρησιμοποιείται συχνά από τους Ιεροψάλτες.
Πρόκειται για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ένας Ιεροψάλτης ερμηνεύει τα εκκλησιαστικά μέλη.
Βασικά στοιχεία που τον συνθέτουν και τον διαφοροποιούν από άλλους τρόπους είναι τα εξής
– Τρόπος ερμηνείας των σημαδοφώνων και των Θέσεων.
– Διαχείριση φωνής.
– Τύπος άρθρωσης.
– Χρονικές ταχύτητες.
– Ύπαρξη ‘’νεύρου’’ στην ερμηνεία ή το αντίθετο.
– Ποια σημεία στο κείμενο επιλέγει να ‘’τονίσει’’ και να αναδείξει ερμηνευτικά.
– Μουσική αντίληψη και διορατικότητα στον τρόπο σκέψης.
– Επίπεδο γνώσεως της προφορικής παραδόσεως και των ριζών αυτής.
– Επίπεδο γνώσεως πολλών παλαιών αλλά και νέων μελών.
– Βιώματα και συναισθήματα.
Ο φυσικός συνδυασμός όλων αυτών και πολλών άλλων, δημιουργεί ένα ύφος.
Παραλλήλως επισημαίνω ότι στην άρθρωση και ομιλία πολλών Ιεροψαλτών, υπάρχουν ιδιαιτερότητες που προκύπτουν και από τη γεωγραφική περιοχή που ζουν (τοπική γλώσσα-προφορά κτλ.), αλλά και από διάφορες ιδιομορφίες της στοματικής κοιλότητος. Υπάρχει μερίδα ψαλτών που θεωρεί ότι το άκουσμα που προκύπτει από τέτοιου τύπου ιδιαιτερότητες, αποτελεί στοιχείο ύφους και ερμηνείας και το μιμείται.., αγνοώντας ή υποβαθμίζοντας ίσως τα βαθύτερα στοιχεία μιας ερμηνείας. Εστιάζει δηλαδή περισσότερο στα περιφερειακά τα οποία ανάγει σε ουσιώδη πέφτοντας σε πλάνη.
Συναντούμε σήμερα διάφορες ΄΄σχολές΄΄ ερμηνείας της Βυζαντινής Μουσικής που προέκυψαν από πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν κρίνω σκόπιμο να τους αναφέρω εδώ.
Δ.Κ.Π